Es que fa encara mestièr de presentar Joan Bodon ? Mai de trenta ans aprèp sa disparicion aboriva dins l’anonimat d’una banlèga d’Argièr, lo seu nom demòra sus totas las pòtas, e ondra d’ara enlà carrièiras, plaças e escòlas. Crespinh, Roergue, decembre de 1920… Mai d’una fada segalina se clina sul breç d’aquel nenon mannat. Las bonas mairinas li balhan tot a l’encòp, lo don pel conte, l’engenh de l’escritura, la sensibilitat prigonda a la tèrra que n’es sortit. Mas las missantas mairastras marcan aquela astrada qu’es per venir del sagèl de la talvera : lo grand rabaladís e la paurièira canina lo perseguiràn tota sa vida coma un can fisèl.

Bodon es l’enfant nascut d’un sègle de guèrras e de cambiaments màgers. De la deportacion dins los camps de trabalh d’Alemanha al fòrabandiment en Algeria sus las pesadas de Che Guevara, visquèt e escriguèt en testimòni direct al bèl mièg de son temps. A pè o ajocat sus una simpla petroleta, Bodon rabala pels camins de Roergue e de l’eissilh, coma un Sisif caput e valent, butant en mòda de ròc lo sòmi quimeric d’una Occitania enfin reviscolada. Aquela existéncia trebolada e barrutlaira se legís en filigrana d’un ponhat de romans definitius qu’an cambiat per totjorn la dona de la pròsa occitana contemporanèa. L’òbra de Bodon es prestida d’umanitat e de tendresa, es una soscadissa existenciala sus la fe e l’alienacion, l’absurd e la libertat… Mai qu’un escrivan de la tèrra, Bodon es un escrivan de l’Òme, atentiu a las ànsias del mond modèrn e als pessaments de la societat actuala. Es una votz frairala e visionària, que ten lo poder intim de parlar a cadun d’entre nautres. Ara, e plan per delà la nòstra epòca…